عمل جراحی پلاستیک بینی به صورت کلاسیک تحت بیهوشی عمومی انجام می‌پذیرد و پس از خروج بیمار از ریکاوری، حدود 2 الی 3 ساعت بستری در بخش جهت حصول اطمینان از بازگشت کامل هوشیاری و خروج کامل داروهای بیهوشی از جریان خون مورد نیاز است.

پس از طی این مدت زمان، بیمار قادر خواهد بود فعالیت‌های اولیه شخصی مورد نیاز خود را به انجام رساند لکن بهتر است یک نفر همراه در 24 ساعت اول پس از جراحی بیمار را همراهی نماید.

در تکنیک‌های جراحی حفظ کننده مخاط بینی، پوشش مخاطی سقف حفره بینی و همچنین مخاط پوشاننده تیغه‌ی میانی و شاخک‌های تنفسی بینی، سالم و دست نخورده باقی می‌ماند. از این رو قطعه‌ی برش خورده و خون‌ریزی دهنده‌ای در داخل محفظه‌ی بینی پس از اتمام عمل وجود نخواهد داشت و همچنین مناطقی که در حاشیه سوراخ ورودی بینی از داخل و بر روی سطح پوست بینی از ناحیه مرکزی کلوملا و پره‌های بینی برش جراحی دارند، توسط 60 الی 70 بخیه بسیار ظریف به طور کامل دوخته می‌شوند ولذا محل فعال و قابل توجخی جهت بروز خون‌ریزی پس از عمل وجود نخواهد داشت. به همین دلیل پس از عمل جراحی تامپون در بینی تعبیه نمی‌گردد.

البته لازم به ذکر است که تیغه‌ی میانی بینی پس از برداشت و دستکاری غضروف‌ها و استخوان‌های دارای انحراف، مستعد تجمع خون در بین دو لایه‌ی پوشاننده‌ی مخاط و ایجاد هماتوم می‌باشد. از این رو علیرغم استفاده از بخیه‌های قابل جذب جهت جلوگیری از این امر، از اسپلینت‌های سیلیکونی نازک، انعطاف‌پذیر، بی‌رنگ و غیر انسدادی کوچکی در داخل بینی جهت اطمینان بیشتر استفاده می‌گردد.

تنفس بیمار در این فرآیند برخلاف زمان استفاده از تامپون مسدود نبوده و اسپلینت‌های کوچک مذکور، بدون هیچگونه درد و خون‌ریزی همزمان با اسپلینت و پانسمان سطحی بینی برداشت می‌شود.

در تکنیک‌های جراحی جدید به علت عدم آسیب به مخاط و همچنین انجام توربینوپالستی بهجای برداشت کامل شاخکهای بینی، خونریزی حین و پس از عمل بسیار ناچیز است، لذا در این روش از درجاگذاری مش‌ها (فتیله‌های) بلند و پرفشار آزاردهنده اجتناب می‌گردد و در عوض از اسپلینت‌های سیلیکونی نرم استفاده میگردد. با توجه به اینکه حتی پانسمان نیز جلو بینی گذاشته نمی‌شود، بیمار بالفاصله پس از اتمام بیهوشی قادر به تنفس از راه بینی بوده و ریکاوری آرامتر و مطمئنتری را خواهد گذراند. نظر به عدم درجاگذاری هرگونه پانسمان ممکن است در طی 72 ساعت اول قطراتی از ترشح خوناب‌های از بینی خارج گردد که بهتر است جهت جلوگیری از سفت و لخته شدن آن، به تدریج به وسیله اپلیکاتورهای پنبه‌ای (گوش پاک‌کن) آغشته به سرم استریل که به بیمار تحویل می‌گردد پاک شوند.

در 24 ساعت اول پس از عمل بهتر است از رژیم مایعات و پس از آن به تدریج از غذاهای نرم استفاده نمود. خوردن برنج و غذاهای جامد نرم در روزهای بعد ممنوعیتی ندارد لکن بهتراست در دو هفته اول از غذاهایی که خوردن آنها نیازمند حرکات شدید لبهاست (گاز زدن سیب و) ... اجتناب نمود.

در دو شب اول پس از عمل بهتر است با قرار دادن یک بالش کم ارتفاع در زیر شانه‌ها و سپس یک بالش بلندتر در زیر سر در وضعیت تقریبی نیمه نشسته و صرفا به پشت خوابید. لیکن وضعیت خوابیده به پشت. (بدون نیاز به بلند تر بودن زیر سر) باید حداقل تا دو الی سه ماه ادامه یابد.

در طی روزهای ابتدایی پس از عمل بهتر است از پمادهای آنتی بیوتیکی و ژل‌های ترمیمی که طریقه مصرف آن به طور دقیق به بیمار توضیح داده میشود جهت تسریع در بهبود محل بخیه‌های بینی استفاده گردد.

بروز سرگیجه های مقطعی و با شدت خفیف تا متوسط در 10 روز اول پس از عمل جراحی امری ناشایع ولی طبیعی است، علت اصلی این سرگیجه و افت ناگهانی فشار خون، در اثر تحریک گیرنده های درد در موضع عمل است و گاهی به دلیل حساسیت روحی فرد به دیدن خون ،ترشحات ،پانسمان و غیره اتفاق می افتد. اصلیترین و در اغلب موارد تنها اقدام مورد نیاز ،دراز کشیدن فوری بیمار و قرار دادن پاها در محلی بالاتر از سطح قلب است، تا با بازگشت خون به سمت گردش خون مرکزی قلب و مغز، احساس گیجی برطرف گردد بدیهی است مقاومت کردن برای باقی ماندن در حالت ایستاده یا حتی نشسته سبب افت بیشتر فشار از دست رفتن تعادل و افزایش احتمال زمین خوردن با سر و صورت می گردد. این عوارض خفیف عموما پس از 7 تا 10 روز اول رفع می گردند.

آبریزش از بینی در چند روز اول پس از عمل عموما به دلیل آلرژی قبلی بیمار، ابتلا به سرماخوردگی خفیف تا شدید، و همچنین واکنش احتمالی مخاط بینی به اسپلینت های سیلیکونی داخل بینی است. مصرف قرص های آنتی هیستامین دکونژستانت و یا مصرف جداگانه قرص ستیریزین به همراه شربت پزودوافدرین دو تا سه بار در روز میتواند این علائم را کمتر کند.

انجام مسافرت های هوایی کوتاه مدت عموما دو تا سه روز پس از عمل جراحی مجاز است و مسافرت های زمینی کوتاه نیز در روز پس از عمل بالمانع است بدیهی است وجود فضای کافی جهت دراز کشیدن بیمار در مواقع بروز سرگیجه در سفرهای زمینی از ملزومات است.

درمان دردهای خفیف پس از عمل جراحی با مصرف استامینوفن یا استامینوفن کدئین امکانپذیر است و مصرف قرص های NSAID شامل بروفن، ژلوفن، دیکلوفناک، مفنامیک اسید و پیروکسیکام ترجیحا بهتر است محدود گردد و فقط در صورت دردهای شدید که بروز آن بسیار بسیار نادر است استفاده شود. استفاده از آسپیرین به عنوان ضد درد ممنوع بوده و ریسک خونریزی از بینی را شدیدا تشدید مینماید.

اسپلینتهای داخلی و خارجی بینی در روز هفتم پس از عمل برداشته میشود و چسب مخصوص ضد حساسیت جهت ممانعت از ایجاد تورم بر روی بینی گذاشته میشود که به طور معمول یک و نیم الی دو ماه پس از عمل از آن استفاده میگردد.

در روز برداشت اسپلینت های داخلی و خارجی بینی بهتر است بیمار استحمام کرده و کل منطقه صورت را نیز همراه با بدن شستشو نماید بدیهی است خیس شدن منطقه اسپلینت ها در این روز اثر منفی نداشته و موجب سهولت در برداشتن پانسمان خواهد گردید.

شستشو با سرم و دستگاه مخصوص (اسگالش) پس از برداشتن اسپلینتهای داخلی و خارجی بینی قابل انجام بوده و به طور موثری از تجمع ترشحات در طی چند هفته اول پس از عمل پیشگیری مینماید.

در طی دو تا سه هفته اول پس از جراحی در بیمارانی که شاخک های تنفسی تحتانی بینی تحت عمل جراحی قرار گرفته باشد احتمال تشکیل ترشحات غلیظ و انسداد نسبی مجرای تنفسی وجود دارد که با شستشوی مداوم و گذر زمان ظرف یک الی یک و نیم ماه به طور کامل برطرف می گردد.

بافت های داخلی بینی نیز همانند بافت های سطحی پس از جراحی دچار تورم های التهابی هستند و باز شدن مسیر تنفسی به طور کامل ممکن است تا زمان رفع این تورم ها به تعویق بیافتد.

استحمام پس از انجام جراحی در صورتی که شستشو شامل گردن موها و کلیه نقاط بدن به غیر از صورت باشد هیچ موردی نداشته و موجب آسیبی به بینی نخواهد گردید.

باقی نماندن اثر محل بخیه های بینی عموما وابسته به تکنیک انتخاب محل برشهاو نحوه دوختن وترمیم برش هاست و کرم های ترمیمی عموما نقش بارزی در این میان ایفا نمیکنند و صرفا نقش کمکی اندکی دارند لذا از استفاده از کرم‌های مختلف گران قیمت با اثر نامشخص و اثبات نشده و بعضا نایاب توجیه خاصی ندارد

در طی دو الی سه ماه پس از عمل جراحی، بیمار نباید به پهلو بخوابد؛ چرا که فشار درازمدت وارد آمده به بافتهای استخوانی و غضروفی بینی پس از عمل جراحی میتواند باعث انحراف بینی و عدم تقارن گردد.

از فین کردن در چند هفته اول پس از عمل باید حتیالمقدور اجتناب نمود و در صورت تحریک و عطسه باید بیمار با دهان کامال باز و انتقال کامل فشار بازدمی به دهان عطسه نماید.

فعالیتهای فیزیکی شدید که موجب افزایش قابل توجه ضربان قلب میگردد (مثل ورزش ایروبیک شدید) یا فعالیت های ورزشی سنگینتر شامل بلند کردن اجسام سنگین بهتر است تا 3 ماه پس از عمل به تعویق افتد. بدیهی است ورزشهایی که احتمال بسیار زیاد آسیب فیزیکی مستقیم به ناحیه بینی دارند، اصوال در دراز مدت هم برای نتیجه ظاهری بینی مخاطره آمیز خواهد بود. فعالیت های سبک مشابه پیاده روی و ... در صورت عدم وجود احساس سرگیجه از هفته سوم بعد از عمل بالمانع است.

در 4 ماه اول پس از عمل جراحی نباید از عینک استفاده کرد و در صورت اجبار به استفاده باید توسط چسب به پیشانی وصل گردد تا هیچ فشاری متوجه بینی نگردد. الزم به ذکر است در این مدت میتوان از لنزهای تماسی جایگزین بدون هیچ محدودیتی بهره برد.

پوست بینی و بالاخص محلهای برش تا 6 ماه پس از عمل جراحی نسبت به تابش آفتاب حساس بوده و باید از محصوالت ضد آفتاب با قدرت SPF بالاتر از 30 استفاده گردد.

وجود بیحسی مختصر در نوک بینی، گذرا بوده و اهمیت بالینی عمده ای ندارد.

عمده ورم بینی در چند ماه پس از عمل تا حدود زیادی رفع میگردد لیکن رفع کامل تورم های بینی عموما نیاز به یک سال زمان داشته و این مدت در پوستهای ضخیم ممکن است حتی به بیش از یک سال برسد.

ممکن است بینی به اندازه پیش از عمل انعطاف پذیر نبوده و خصوصا لمس نوک بینی قوام سفت داشته باشد و ممکن است این سفتی در هنگام خندیدن بیشتر حس گردد. علت آن عموما استفاده از پیوندهای غضروفی و طبیعی خود بیمار جهت زیباتر کردن و ثبات ساختار نوک بینی است و بیماران باید بدانند که این احساس با منظره ظاهری غیرطبیعی بینی همراه نبوده و برای دیگران ملموس نیست و بتدریج شرایط عادی و طبیعی به بینی باز میگردد.

پایین گرفتن سر پس از انجام جراحی مگر در چند روز اول پس از عمل که مختصرا شانس خونریزی‌های خفیف بینی را تشدید میکند،اصولا در دراز مدت تهدیدی برای تغییر شکل نوک بینی و افتادگی بینی محسوب نمیشود.

استفاده از استخرهای عمومی به دلیل احتمال انتقال عفونت به بافت های داخلی بینی تا چهار ماه اول پس از جراحی ممنوع است.

در بسیاری از بیماران به دلیل تغییر شکل های ماژور و زیادی که در ساختار بینی و به دنبال آن در ساختار کلی ظاهری صورت ایجاد می گردد و همچنین به دلیل وجود تورم های بافت های صورت و گونه و اطراف چشم، ظاهر چهره بیمار در روزها و حتی هفته های اول پس از جراحی مختصر ناآشنا و غریب است، الزم به ذکر است که این مورد با گذر زمان و رفع تورم ها رفع خواهد شد و ذهن بیمار به چهره تغییر یافته جدید عادت خواهد کرد و در بسیاری از موارد پس از گذشتن مدتی همین احساس تعجب و ظاهر غریب در نگاه به عکس های پیش از عمل اتفاق خواهد افتاد!، صبور بودن در گذار از این فاز کوتاه ملزم و ضروری است.

ارتودنسی:

انجام ارتودنسی پیش از عمل جراحی بینی، محدودیت یا مشکلی در فرآیند عمل جراحی بینی ایجاد نمی‌نماید. همچنین پس از انجام جراحی بینی و گذشت مدت زمان کافی 3 الی 4 ماه، جهت تثبیت بافت نرم بینی و پیوند‌های غضروفی به کار رقته در ساختار اسکلت بینی، انجام ارتودنسی بلامانع است.

عمل جراحی لیزیک چشم:

عمل‌های جراحی اصلاح عیوب انکساری چشم که به منظور، رفع نیاز به عینک انجام می‌پذیرند، قبل و بعد از انجام جراحی بینی قابل انجام هستند‌.

نظر به اینکه این اعمال جراحی عمدتا با بیحسی موضعی و بدون دستکاری یا اعمال فشار فیزیکی بر بافت بینی به انجام می‌رسند، بیماران بلافاصله پس از انجام جراحی بینی و گذشت 1 الی 2 هفته و بهبود فاز اولیه التهابات پس از عمل قادر به انجام این موارد خواهند بود. لکن اگر جراحی اصلاح عیب انکساری قرنیه پیش از انجام جراحی، به انجام برسد، به دلیل لمس مکرر پلک چشم و فشار احتمالی بر قرنیه‌ی تازه عمل شده، بهتر است جراحی بینی تا حدود 2 ماه پس از عمل چشم و با مشورت متخصص چشم مربوطه جهت اطمینان از بهبود کامل پوشش مخاطی قرنیه به تعویق افتد.

عمل جراحی فک:

برخی از بیماران متقاضی جراحی بینی، به طور همزمان نیازمند اصلاح وضعیت آناتومیک فک می‌باشند. در صورتی که اختلال فک نیازمند دستکاری هر دو فک بالا و پایین باشد، جراحی فک بر عمل جراحی بینی مقدم است، چرا که در جریان انجام عمل فک فوقانی، شالوده‌ای که بینی بر آن قرار می‌گیرد به حرکت درآمده و نتیجه عمل بینی را تحت تاثیر قرار خواهد داد. لکن اختلالاتی که صرفا با دستکاری فک پایین قابل اصلاح هستند را می‌توان قبل یا بعد از عمل جراحی بینی به انجام رساند. هرچند در این موارد هم، اصلاح فک پیش از اصلاح بینی ارجح است. 

تشخیص نیاز به دستکاری استخوان‌های فک جهت بهبود وضعیت کلی آناتومیک صورت، با پزشک مشاور بوده و در جلسه مشاوره مبسوط پیش از عمل، مورد بررسی و تبادل نظر با بیمار قرار خواهد گرفت.

بوتاکس:

پس از تزریق بوتاکس در نواحی خط اخم و قسمت‌های میانی پیشانی، در صورتی که عمل جراحی به فاصله کمتر از 3 هفته تا 1 ماه از تزریف بوتاکس انجام پذیرد به دلیل پخش شدن ماده تزریقی در نواحی فوقانی محل اتصال پوست بینی به پیشانی و نشت ماده لوتاکس به عضلات بالاکشنده پلک فوقانی احتمال بروز افتادگی موقت پلک فوقانی در یک یا دو طرف وجود خواهد داشت. علیرغم گذرا بودن این عارضه، بهتر است تزریق بوتاکس حداقل یکماه قبل از عمل جراحی بینی انجام گردد. این مدت زمان انتظار در موارد تزریق بوتاکس پس از عمل جراحی بینی کوتاهتر بوده و معمولا 2 الی 3 هفته پس از عمل جراحی، تزریق بوتاکس بلامانع است.

فیلر:

تزریق فیلر در صورت در فازهای اولیه پس از انجام جراحی بینی، به دلیل تورم بافت صورت و عدم توان تشخیص آناتومی واقعی مناطقی که در آن فیلر تزریق می‌گردد، ازجمله چروک‌ها یا خطوط اخم یا خنده بهتر است تازمان رفع کامل تورم‌های صورت به تعویق افتد. لکن به طور کلی در تمام مواردی که پره‌های جانبی بینی به عنوان جزیی از فرآیند جراحی برش می‌خورند، قسمتی از خون‌رسانی مناطق جانبی بینی و همچنین پوست کنار حط خنده به طور اجتناب ناپذیر، کمتر از حالت معمول خواهد بود. در چنین مواردی، تزریق حجم قابل توجهی در خط خنده، به طور کلی و بالاخص در شش ماه اول پس از جراحی ریسک بیشتری از نکروز و کاهس خون‌رسانی بافتی را نسبت به افراد عمل نشده به همراه خواهد داشت.